Vakantie!

Na twee weken vakantie moet ik helaas weer aan de bak. Dat lees je goed: vakantie. Van de 6 weken die ik hier vrijwilligerswerk doe, waren er twee weken schoolvakantie. Gelukkig kon ik mezelf bezig houden door projectleiders te helpen met het schrijven van hun rapporten. En met kampvuren, uitjes, biertjes, strand, wandelen... Tsja. Als ik hier toch ben, kan ik er net zo goed van genieten, toch? 

Vakantie in vogelvlucht

In mijn vakantie heb ik eigenlijk geen spectaculaire dingen gedaan. Ik heb vooral veel op het strand gelegen, gezwommen en in de backpackers gechilld. Mijn twee roomies waren op vakantie, dus ik had het rijk alleen. Wat ontzettend saai was. Serieus, ik kon me nog geen 5 minuten in mijn eentje vermaken in de African Pot. Uit pure ellende zag het huisje er spic en span uit... Dus, op naar de backpackers. Elke ochtend. 's Avonds laat terug, en dan de volgende ochtend weer op pad... Samen met Phil (USA), Marie (DE), Joey (SA), Mu. (SA) en wat wisselende gasten hebben we wat avonturen beleefd. Deze vier mensen, die ik in twee weken tijd goed heb leren kennen, zijn állemaal met de noorderzon vertrokken. Dus nu voel ik me redelijk in de steek gelaten :(. Gelukkig zijn mijn (op dit moment snotterende) roomies weer terug! Hieronder de highlights van de afgelopen twee weken.

Avontuur 1/3: Freedom o'clock

De beste avonturen ontstaan als je er niet naar zoekt. Aline en ?* wilden naar de grotten hiken. Ik had last van mijn knie, Marie wilde niet de hele dag weg zijn en Mu. is lui, dus wij gingen met zijn drietjes met de auto van Mu. Daar aangekomen bleek dat de weg naar de grot een steil 'pad' naar beneden was. Als een stel berggeitjes klommen we naar beneden. Marie mekkerde nog even (want: hoogtevrees) en Mu. zat wat te geiten met steentjes, maar we zijn heelhuids beneden gekomen. Nog een klein stukje over de kliffen waar het naderende tij ons bijna deed keren, en toen waren we er: de grotten! Goh, biggest dissapointment of my life. Het was ongetwijfeld prachtig als je er daadwerkelijk in ging, maar wij zijn (wederom vanwege het naderende tij) na 30 seconden weer teruggegaan. Maar het uitzicht op de kust was zeker de moeite waard. 

Foto: Mu. en Marie, pad naar de grotten.

Inmiddels zijn wij Aline en * compleet vergeten en besluiten we Mu.'s gitaar op te halen en naar de backpackers Freedom o' clock te gaan. Hier zouden namelijk 3 gasten zijn waar we eerder mee hadden gechilld. Als je op een kaart kijkt, zie je dat je deze backpackers met een wandelingetje van 20 minuten vanaf 'onze' backpackers (Mdumbi) kunt bereiken. Met de auto is het een ritje van een schrikbarende 80 minuten. Maar goed, daar aangekomen bleek dat de drie gasten die ochtend al vertrokken waren. Wel kregen we meteen biertjes, maguina's (vetkoek, een soort oliebollen), en tatoeages aangeboden. Ik was de enige met cash op zak voor een tattoo dus (... ik hoor de adem van mijn moeder al versnellen) telden we het geld en bedacht Mu. dat hij graag de omtrek van Zuid-Afrika op zijn bil wilde. Helaas (?) wilde de artiest niet op zijn bil tatoeëren. Hypocriet, want hij had wel een aantal kunstwerken op zijn bil. Dus, onverrichter zaken keerden we terug naar 'onze' backpackers, waar we precies op tijd waren voor onze diner bij het lokale café met Aline, ? en een paar anderen. O shoot, Aline en ?, compleet vergeten! Zij hebben ook een leuke dag bij de grotten gehad, hadden ons wel een beetje gemist :). 

Avontuur 2/3: Maclear

Hoewel ik het erg rustig had, had ik toch veel dingen te doen. De voorgenomen uitstapjes (Drakensberg) kwamen er maar niet van, omdat ik elke dag wel een verplichting had. Donderdag en vrijdag kon ik er tussenuit, dat kwam goed uit want dan kon ik meteen boodschappen doen voor Saturday Pizza Party. Tijdens deze Fundraiser zou een lokale mama de pizza's bakken. Door omstandigheden kon dat niet meer en werd mij opgedragen de Pizza Party te annuleren. Ho, wacht even. Er is mij pizza beloofd en dat gaat niet door? Not on my watch! Dus, ik heb mij opgeworpen als vrijwilliger om pizza's te bakken. Eitje, toch? (Nee, pizza).

Dus, woensdagavond een balletje opgegooid in de backpackers, en daar bleek dat Aline en ? de volgende dag naar Drakensberg zouden gaan (zij wel, hmf) en mij wel een lift naar Mthatha wilden geven. De vaste chauffeur zou vrijdag in Mthatha zijn en kon mij een lift teruggeven. Dus ik heb 's ochtends de backpackers in Maclear gebeld om te reserveren. Telefoonnummer werkt niet... Even op de website kijken. Hey, de eigenaren heten Angela en Adriaan, dat is toevallig, zo heten twee werknemers hier ook! Wacht eens even... Ja hoor, backpackers is opgeheven en de eigenaren zaten 10 meter bij mij vandaan. Wat een kleine wereld toch. Dus, binnen 10 seconden besloten naar Port St. Johns te gaan, bij een totaal willekeurige backpackers gereserveerd en binnen 5 minuten zaten we in de auto. Hoe ik in Port St. Johns zou komen kon ik in de auto wel uitzoeken.

Wat iedereen zegt is dat je in Mthatha vooral NIET OVER STRAAT MAG LOPEN. Ik weet niet of het mijn huidskleur of geslacht is of dat dit voor iedereen geldt. Nou, ik ben de 200 meter naar de taxi zonder kleerscheuren doorgekomen (sorry, mama). Voor een taxiritje van 2 uur betaal je overigens 50 rand, wat zo'n €3,20 is. Ik klaag niet.

Foto: enige foto die ik van Mthatha durfde te maken, hierna snel m'n telefoon weer opgeborgen.

Port St. Johns was gezellig. Er waren niet veel toeristische attracties, sterker nog: ik was zelf de grootste toeristische attractie. Ik zou geld moeten vragen voor iedere foto die van mij is gemaakt... 

Van het stadje zelf werd ik een beetje kriegelig omdat iedereen me aangaapte/aanraakte. Maar de backpackers had een zwembad, ik heb een wandeling naar een vuurtoren gemaakt en ik ben naar het Silaka Wildlife Reserve geweest. Best een mooie score voor een avond en een ochtend, toch? Hoogtepunt waren de apen! Ik ben echt ontzettend enthousiast dat ik apen heb gezien, maar ik ben letterlijk de enige in Zuid-Afrika. Hier worden ze gezien als de duiven op de Dam: een constante irritatie die nergens goed voor is.

Foto: aap.Foto: uitzicht op Port St. Johns

Terug in de taxi kreeg ik een appje dat de chauffeur toch niet naar Mthatha ging. Daar kreeg ik het wel even benauwd van. Er gaat één bus vanaf Mthatha, maar die zou over een uur vertrekken en ik was nog niet in Mthatha. Mijn ETA was 10 minuten voor het vertrek van de bus. En je wil absoluut niet stranden in Mthatha. Dus, hup de taxi uit en meteen gevraagd waar de bushalte is. Dat was fout 1: vraag nooit om hulp. Ik kreeg een dronkaard toegewezen die mijn tas wilde dragen en me naar een taxistandplaats bracht. Zijn dronken vriend kwam helpen en wees me een andere kant op. Ik zal jullie de discussie besparen, maar het komt er op neer dat ik dronkaard 1 heb betaald om me met rust te laten. 10 minuten na de vertrektijd kwam ik aan bij de juiste bushalte, en je raadt het waarschijnlijk al... Geen bus meer. Dat was wel even slikken. Daar stond ik: in een vreemde stad, moederziel alleen, geen transport naar huis, op een plek waar ik de hongerige ogen in mijn nek voelde branden. Op aanraden van mijn baas heb ik Troy gebeld. Nee, hij was niet in Mthatha, maar Tony misschien wel. Nee, Tony ging vandaag niet terug naar de backpackers, maar Lusi misschien? Lusi moest zijn ex-vrouw, kind en twee broers ophalen maar wilde mij uiteraard wel even komen redden. Mits ik het geen probleem vond om achterin 'the bakkie' te rijden. Eh nee hoor, op dit punt had ik zelfs een ezel een goed vervoersmiddel gevonden. Dus ik nam afscheid van mijn nieuwe vriendin Amanda, wees het aanzoek van haar broer nogmaals vriendelijk af en keek reikhalzend uit naar de bakkie van Lusi. 

Foto: zelfs een ezel zou een goed vervoersmiddel zijn...Foto: nieuwe best friend Amanda.

Lusi moest nog wat boodschappen doen, en onderweg wat tussenstops maken. Uiteindelijk deden we 7 uur (!!!) over een rit van 2 uur. Ik heb echt geen flauw idee hoe we dat voor elkaar kregen. Maar, Lusi's broers en ik maakten er een gezellig feestje van achter in de bakkie met een paar flesjes.

P.S.: de Pizza Party ging uiteindelijk toch niet door. 

Filmpje van het uitzicht vanuit Lusi's bakkie

Avontuur 3/3: Niet zo'n leuk avontuur

Cliffhanger! Ik kan het niet maken om deze blog nog langer te maken dan hij nu is. Dus dit avontuur houden jullie van mij tegoed. Geen zorgen, alles loopt goed af.

*Sjoh, ik heb zoveel met deze jongen gepraat dat ik zijn naam zou moeten weten. Maar je kent het vast wel, uiteindelijk bereik je zo'n punt dat je het niet met goed fatsoen nog kunt vragen. Vandaar dat hij nu ? heet.