Over huizen en in de rij staan

Het is zaterdag 26 oktober, en ik zit wederom in een parkje. Ik zit echt niet iedere dag in een parkje – meestal zit ik op kantoor – maar op mijn vrije dagen bij voorkeur wel. In deze blog vertel ik over wat ik de afgelopen weken heb gedaan: een huis zoeken, werk uitvogelen en Lissabon uitvogelen.

Over huizen

Mijn zoektocht naar een huis ging… Niet vlekkeloos. Om eerlijk te zijn ben ik blij dat ik deze zin in de verleden tijd kan schrijven, want man, wat heb ik wakker gelegen van de stress. Maar met gematigde trots kan ik vertellen dat ik volgende week verhuis naar Amadora. Ik heb het voor elkaar gekregen de Bijlmer van Lissabon te vinden. Dat is fijn, dan voel ik me tenminste thuis. Ook fijn is dat ik nu niet meer dag en nacht op advertenties hoef te reageren en spammers op afstand hoef te houden. Want ik heb in de afgelopen aardig wat huizen gezien! Gewapend met Google Maps, een camera en soms mijn ouders ging ik op pad. Sommige huizen waren netjes opgeknapt. Sommige ‘huizen’ waren een soort veredelde bezemkasten waar zelfs ik (!!) niet rechtop kon staan. Want ja, de huizen in het centrum zijn gebouwd voor de gemiddelde Lusiade in 1700, en blijkbaar waren die slechts 1,40m ofzo. En ik heb voor de eerste maand een tweekamer appartement op de begane grond gereserveerd, en hopelijk kan ik daarna naar iets kleiners (lees: goedkopers) verhuizen in diezelfde straat. Ik zeg gereserveerd, maar ik heb nog geen flauw idee. Reserveren betekent hier dat je de eerste maand huur alvast vooruit betaalt – en als je een beetje pech hebt, de twee, derde en vierde ook. Dus ik heb met Carlos afgesproken om dat geld te overhandigen en meteen wat dingen door te spreken. Carlos is ongetwijfeld een goedzak maar ik krijg de kriebels van hem. Hij is vaag, kan rustig 15 minuten onafgebroken aan het woord zijn en heeft de uitstraling van een louche handelaar. Soms begint hij in rap Portugees tegen me te lullen maar dan praat hij blijkbaar tegen zijn oortje. We spraken in een groot winkelcentrum af, wat mij wel veilig leek. Toen ik daar aankwam bleken we op -3 af te spreken. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Met een verlaten garage in het achterhoofd daalde ik af…. Daar bleek dat Carlos in de rij van het postkantoor stond. -3 maakt ook nog gewoon deel uit van het winkelcentrum! 50 minuten laten, een pak geld armer maar 50 minuten aan verhalen rijker stond ik weer buiten. Met de belofte dat ik per 1 november in de woning kan. Ik ben benieuwd…

Inmiddels is het 18 november en ben ik niet de trouwe blogschrijver die ik mij had voorgenomen te zijn. Mag ik het feit dat ik geen Wifi heb de schuld geven? Mag ik dan ook meteen even over alle andere gebreken in mijn nieuwe huis klagen? Mag dit even een klaagblog worden? Vooropgesteld dat ik ontzettend blij en dankbaar ben dat ik een dak boven mijn hoofd heb. Eigenlijk verbaast het me dat het dak boven mijn hoofd nog steeds goed functioneert; vrijwel alle andere zaken zijn gammel, bijna stuk of helemaal stuk. O, en het bed waarop ik nu zit doet wat ie moet doen. Maar de wc, de douche, de wasmachine, het gas, de stoelen, het licht, het raam… Alles is stuk (of stuk in de wording of provisorisch gerepareerd). Na een paar keer een oeh-ah-oeh-Jezus-wat-koud-dansje onder de douche te hebben uitgevoerd, waarbij ik precies vier ijskoude druppels water opving, zoek ik mijn heil tegenwoordig bij de douche in de sportschool. Beetje fietsen, beetje naar gewichtjes kijken, lekker lang douchen. Ik vind koud douchen normaal gesproken echt niet zo erg, maar het is in huis zo koud dat als ik ’s ochtends wakker word, ik mijn warme nestje echt niet verlaat met een ijskoude douche in het verschiet. Zeker omdat ik al een week ziek ben en het liefst de hele dag in bed/bad zou blijven liggen. En ik dus naast werken, Netflixen en boeken lezen eigenlijk niks uitvoer. Het is best moeilijk om een beetje een interessante blog te schrijven als je bijna je huis niet uitkomt.

Over in de rij staan

Visualiseer even hoe jij in Nederland je afspraken met (overheids)instanties maakt; hoe regel je je bankzaken, hoe verander je iets aan je OV-chipkaart, hoe maak je een afspraak met de dokter? Ja, zie je het voor je? Online, toch? In Portugal hebben ze het digitale licht nog niet gezien. OF: ze hebben deze mij nog niet ingewijd in het digitale walhalla waar de gemiddelde Portugees zijn zaken regelt. Welke het ook is, iedere afspraak die ik maak, iedere pas die ik aanvraag levert mij weer 3 (figuurlijke) grijze haren op. Want werkelijk geen enkele instantie wil mij als klant, lijkt het wel. En die frustratie zorgt ervoor dat ik precies de klant word die ik niet wil zijn: zo’n vrouw van middelbare leeftijd met een kortpittig kapsel die Jeannette heet en die bij de balie ‘de manager wil spreken’. Oké, geen van deze losse feiten slaat daadwerkelijk op mij, but you get the picture.

Zo probeerde ik een OV-chipkaart aan te vragen. Gaat dit online? Nee joh. Gelukkig is de balie op één van de drie stations waar dit mogelijk is makkelijk te herkennen, want er staan 300 mensen in de rij. Met nog 90 minuten op de klok en de werkhouding van de gemiddelde Portugese baliemedewerker in het achterhoofd begon ik al te zweten. De beveiliger die ons kwam vertellen dat wij waarschijnlijk niet meer aan de beurt zouden komen bood de redding: zeker 30 mensen voor mij besloten uit de rij te gaan. Victory! Goed, na 85 minuten werd ik door een Engelssprekende (!) baliemedewerker geholpen. Ging ik met een OV-chipkaart naar huis? Nee joh, die kon ik de volgende dag ophalen. Wel even in dezelfde rij gaan staan, a.u.b. En daarna ergens anders opladen. Oei, verkeerde product erop gezet? Ja jammer, ik kan je niet helpen, je moet weer in dezelfde rij gaan staan.

Het maken van een doktersafspraak begon een stuk veelbelovender: met een app. Na een beetje rondklikken om te kijken waar de dichtstbijzijnde dokter zich bevindt, werd ik vanaf mijn schermpje plots aangestaard door een meneer. O, de dokter is dichterbij dan ik dacht. Nou, ik leg uit wat er mis is (ik moest het zelfs op de camera laten zien) en hij schreef medicijnen en een MRI voor. De medicijnen waren zo opgehaald, dat ging gesmeerd (ha, gesmeerd, snap je hem😉). De MRI, dan. Ik maak een afspraak in het ziekenhuis. Daar kom ik aan, ik loop met opgeheven hoofd langs de rij want ja, ík heb een afspraak… Nee hoor, mevrouw, wilt u ook gewoon een nummertje trekken en in de rij gaan staan? Net als de andere mensen? Nou, vooruit dan maar. Of ik wel even vooraf wil betalen. O, u spreekt geen Portugees? *Er wordt iets aangewezen op het scherm en er wordt hard gelachen door de baliemedewerkers* Dat wordt dan €8 euro meer dan het bedrag dat ik net in het Portugees zei. Ah, blijkbaar rekent het ziekenhuis een wisselkoers van Portugese euro’s naar Engelse euro’s. Tuurlijk, ik betaal wel. De MRI? Was een dokter die me precies hetzelfde vertelde als de digitale dokter. Geen MRI, daar mocht ik een nieuwe afspraak voor maken. Trek daar maar een nummertje, en daar is de rij.

Sommige zaken kun je wel online regelen. Zo kun je online je zorgverzekering bekijken. Althans, als je belastingnummer werkt. En guess what? Het Portugese systeem is alleen berekend op nummers die beginnen met een 1 of een 2. En sinds een paar maanden worden er nummers met een 3 uitgegeven. En veel systemen (mijn zorgverzekering, mijn visa voor boodschappen, de Lidl) herkennen dit nummer niet. Dus het ongelooflijk omslachtige belastingsysteem werkt voor mij niet eens. Fijn, hoor ik je denken, hoef je geen belasting betalen. Helaas werkt het andersom: ik kan nu geen belasting terugvragen.

Welke afspraak spant de kroon? Bankzaken. De bezoekjesteller staat inmiddels op 6 en ik ben nog geen steek verder. Grootste ergernis? Met een buitenlands telefoonnummer kom je nergens, want het systeem kan dat niet verwerken. Bij de ene bank kun je geen digitaal nummertje trekken (hartstikke hip, moet het wel werken), bij de andere bank ontvang je gewoon geen bevestigingscode en wordt je bankrekening zonder melding dus niet geopend. Mailtjes worden na 5 werkdagen pas beantwoord, medewerkers spreken geen Engels, en de filialen zijn alleen op maandag open, als de maan in het derde kwartier staat, tussen 14.00-14.28 en alleen als Benfica een voetbalwedstrijd speelt. Denk ik. Want ik was er afgelopen zaterdag om 14.30 en ze hadden de rij gewoon al gesloten. Dus, ik kroon de bank als absolute winnaar van logge, bureaucratieve rompslompers want daar mag ik niet eens in de rij staan.