Wie geen risico neemt, snackt niet

Inmiddels is het zaterdagmiddag en zit ik bij uitzichtpunt Graça. Ik ben onderweg naar Damasceno Monteiro, wat volgens mij een kasteel is. We’ll see. Het zou ‘maar’ 22 graden worden vandaag, maar ik ben toch maar in de schaduw gaan zitten want het is bloedheet.

Begin  je dag goed, begin hem met Ginjinha

Hoewel ik hier werk en ook graag met mijn werkpas rondloop - moge het duidelijk zijn dat ik hier ‘hoor’ - ben ik nog een echte toerist. Mijn eerste dag hier, maandag, heb ik dan ook een walking tour gedaan om wat van Lissabon te zien. Verder probeer ik zo vaak mogelijk te verdwalen (dat kost me gek genoeg niet zo veel moeite) om de kleine straatjes van Lissabon te ontdekken. Ook wil ik zoveel mogelijk van de cuisine (cousinho?) proeven en bestel dus regelmatig iets lekkers bij kleine panaderia’s. Ja, ik heb al wat sportscholen aangeschreven. Portugezen houden erg van zoete broodjes en van vleesch. Ik hou ook van zoete broodjes en niet erg van vleesch maar ik laat mij niet kennen. Wat was een succes:

-          Pastel de Belém!!! (of de namaak, pastel de nata) Een custardtaartje van bladerdeeg met een soort room met kaneel. Heb meerdere geproefd en sommige zijn lekkerder dan ander. Die bij plein Fernando Pessoa zijn tot nu toe het lekkerst.

-          Ginjinha. Drink je blijkbaar om 11.00 ’s ochtends, dat vond ik er eigenlijk het beste aan. Is alcohol gemaakt van kersen, lekker zoet.

-          Bifama: een broodje vleesch. Niet meer, niet minder. Ik had lage verwachtingen, maar het was echt goed te hachelen. 

-          Koffie. De espresso (bica) hier is echt lekker.

Cin Cin (tjin tjin)! 11 uur 's ochtends, cheers!Hier zie je hem (half), de beruchte bifama. Bergen vlees, vers van de grill. Uitstekend als midnight snack.

Wat vond ik minder succesvol:

-          een soort worst gemaakt van kippengehakt. Geserveerd met rijst, ei en patat. Op aanraden van collega’s als lunch gehad, het kostte me ontzettend veel moeite om dat gedrocht naar binnen te werken.

-          Bolinhos de bacalhau: Een gefrituurd broodje waar de kabeljauw zo verwerkt is dat hij qua textuur niet meer merkbaar is, maar qua smaak wel. Niet vies, wel raar.

-          Sowieso tussen de middag een enorme lunch eten. Ik vind het supergezellig om met 10 collega’s ergens heen te gaan en 1 tot 1,5 voor een lunch uit te trekken (met of zonder bier😊), maar de patat komt me de neus uit. Patat én rijst, hoe dubbel.

-          Een drankje met karamel en citroen. Het werd me aangeboden als ‘espresso of dit’, dus ik verwachtte dat het koffie met karamel zou zijn, maar het is een soort limonade.

Nog op het wensenlijstje:

-          Francesinha: zowel gehaat als geliefd. Geliefd want het bestaat uit alle soorten vleesch die je je kunt bedenken (steak, worstjes, bacon), gehaat want het is je calorie-intake voor 3 dagen.

-         Alle andere zoete broodjes, zoals Pao de Lo. Die ligt voor maandag klaar. Wel van de Lidl, twijfel of hij dan wel meetelt.

We weten nu dus van Portugezen dat ze van lekker en veel eten houden, het liefst gezamenlijk, en het liefst onder het genot van een alcoholisch drankje. Ik voel me helemaal thuis. Wat me ook ontzettend opvalt, is hoe moeilijk het is om iets te regelen. Je staat uren in de rij bij het gemeenteloket. En het raarste: als je je NIF (belastingnummer) geeft aan de caissière krijg je belasting terug. Dat betekent dat wij met 10 man in een lunchroom apart staan af te rekenen (dat is al vervelend), en dat de arme meid ook nog 10x een tiencijferig nummer moet invoeren. Aangezien mijn NIF nog niet werkt (want hé, werken doen we wel maar niet te hard), verzamel ik nu al mijn bonnetjes om dat later handmatig in te voeren. Men spaart hier sowieso alle bonnetjes om later de administratie te checken. Ik begrijp niet waarom de prijzen niet gewoon 21% (of welke bedrag dan ook) lager zijn. Dit lijkt me een beetje een omweg. Ik moet komende week een bankrekening openen en ik houd mijn hart vast dat ik daar 3 uur (verspreid over 3 dagen) voor moet uittrekken. 

Wel nog even mijn complimenten voor het metrosysteem. Er zijn 3 metrolijnen, met kleuren aangeduid, en iedere metro rijdt om de 5 minuten. De borden geven aan hoelang nog tot de volgende metro en dit is zeer accuraat. Nu nog fietspaden…

One night in Lisbon

Slechts één week in Lissabon, en nu al een avond die de geschiedenisboeken ingaat. Chris zou terug naar Seattle gaan dus we zouden drankjes doen. De avond begon op het dakterras van het twaalf verdiepingen tellende poepchique Mondial hotel. Wij vielen door onze werkkloffie en gemiddelde leeftijd van 25 flink op tussen de opgetutte dametjes en heertjes. Met pijnlijke gezichten rekenden we €5 voor een biertje of €9 voor een cocktail af. Aan wisselgeld deden ze niet. Betaalde je met een twintigje? Bedankt voor de fooi. Maar goed, voor dat geld had je wel een mooi uitzicht over de hele stad. Up next was de famous Bifama, die prima smaakte. De metro’s maakten hun laatste rondes dus de meeste collega’s dropen af. Behalve Chris, Tiago, Oceáne, Lionel, Daniela en ik. Wij hadden het idee om nog naar een kroeg te gaan. Iemand stelde Vikings voor. Nou zou ik normaal gezien een bepaald  soort metal-verwachtingen hebben bij zo’n naam, maar deze kroeg was in mijn toeristentour al voorbij gekomen. Ik wist wat er zou komen, Oceáne en Tiago nog niet. 10 minuten voor showtime stonden wij vol spanning binnen. Het was, op de garderobeopa na, uitgestorven. We kregen gratis shotjes (want hé, enige klanten van de dag) en keken ongemakkelijk om ons heen. Zou het vanavond niet doorgaan? Een half biertje later en één minuut voor showtime stroomde het plotseling vol. Tiago vroeg nog of we niet per ongeluk in een gay bar stonden, want het stond vol mannen. Tot een mevrouw opeens de stripperspaal inkroop. En haar kleren uittrok. En een vrijwilliger in het publiek aanwees. En die vrijwilliger Tiago was. Verstijfd van angst stond hij op het podium. Zijn shirt werd uitgetrokken door de mevrouw. Er gebeurden oneervolle dingen. Toen de mevrouw haar zweep tevoorschijn haalde koos Tiago het ruime sop. Ik was eerlijk gezegd onder de indruk hoe lang hij het had volgehouden. Gelukkig had de dominatrix al snel een nieuw slachtoffer te pakken: er stonden jongens werkelijk te popelen om met haar zweep bewerkt te worden….

Het avondje eindigde na de dansvloer in een taxi, en uiteindelijk thuis. Toen was het eigenlijk de moeite niet meer waard om nog te slapen, want  de volgende dag was al begonnen. Die werkdag werd oogcontact op een ongemakkelijke manier vermeden en was het opvallend stil op kantoor. Geen flauw idee waarom, ik had een prima avond!

P.S.: De titel komt van het Portugese gezegde "Quem não arrisca não petisca." wat zoveel betekent als wie niet waagt, die niet wint. Maar letterlijk vertaald gaat het over snacken, vgl bijvoorbeeld 'petiscos', Portugees voor tapas. Vind het typerend voor het Portugese volk dat veel van hun gezegdes over eten gaan :D