DefinedCrowd: ‘O, net als die zangeres!’

 Vrijdag 4-10

Oké, ik zou geen blog schrijven maar het is toch wel leuk om later terug te kunnen lezen wat ik hier allemaal uitspook. Dat moet wel nu gebeuren, want ik heb een geheugen als een vergiet. Ik schrijf dit voornamelijk voor mijzelf maar zal de 'volgers' laten staan die wellicht geïnteresseerd zijn in mijn leven. Wellicht ben je wel geïnteresseerd maar niet zodanig geobsedeerd dat je mijn day-to-day verslag wil lezen – soit. Kun je altijd gewoon de plaatjes bekijken 😊

Ik ben 5 dagen geleden in Lissabon aangekomen. Ondertussen heb ik ontzettend veel meegemaakt en toch ook juist niet. Ik heb natuurlijk een ‘saaie’ kantoorbaan, dus het is niet zo dat ik elke dag een avontuur mee maak. Om te voorkomen dat ik in de herhaling val (‘Dag 15: vandaag liep excel vast’) en om je de kans te geven alleen de leuke, toeristische stukjes te lezen, zal ik per onderwerp schrijven.

DefinedCrowd: ‘O, net als die zangeres!’

Eerste dag op werk. Ik heb allang gelezen dat Portugezen alles liever een uur te laat doen dan op tijd, maar toch stond ik 20 minuten voor mijn afspraak op de stoep van mijn werk. Eerste indruk: snelweg, veel verkeer, hoogbouw, lelijke gebouwen… Moah. Naar binnen. Alles is gerenoveerd, het door tl-verlichte wit-met-blauwe design-meubilair (lees: die lijn van de Ikea die elke werkplek heeft) viel meteen op. Voornamelijk omdat er op de +/- 50 werkplekken misschien 20 mensen zaten, de rest van het meubilair stond rustig nieuw te wezen, wachtend op een baasje. Hoeveel mensen zouden er samen met mij beginnen? Ik word begroet door Guillherme. Eerste indruk: hij staat erg dichtbij. Ik ben niet gewend dat ik mannen in het gezicht kan aankijken, meestal kijk ik tegen een onderkin aan. Langzaam naar achteren buigend hoorde ik zijn praatje in vloeiend Engels aan. Snel liepen we langs de 20 werknemers. ‘Dat zijn de IT’ers, we zullen ze maar niet storen’. Er kon nog geen glimlachje of wuifje vanaf. Tot op heden nooit meer gezien of gesproken. Fun fact: ze hebben zichzelf onderverdeeld in de huizen van Game of Thrones. Ik heb in mijn eigen team voorgesteld dit met Harry Potter of met literaire helden te doen, maar met twee andere teamleden was dat lastig te realiseren. Jammer, had best in team Wemel, Chomsky of Austen willen zitten.

Ik dacht dat ik op een van die lege plekken zou worden geplaatst, maar we liepen door naar de volgende ruimte, die nóg groter was. Ook hier +/- 50 werkplekken, dit maal wel bijna volledig bezet. Daarachter een lege ruimte waar nog 50 plekken gemaakt kunnen worden. Duidelijk een gebouw dat ‘op de groei’ is gekocht. Daarna de ping pong tafel, koffiezetapparaat en andere essentiële kantoorartikelen bewonderd. Fun fact: het koffiezetapparaat maakt alleen espresso. Ontzettend sterke espresso. Ik moet een goocheltruc met theewater doen om een kopje nomale koffie te zetten. Dit doe ik alleen als er niemand bij is, want ik voel me een ontzettende cultuurbarbaar en verpest bovendien ontzettend lekkere espresso. Aan deze kant van de werkplek werd ik wel aan iedereen voorgesteld. Na wat slappe handjes en het standaard ‘O like the singer! Can you sing? I didn’t know that was a Dutch name! I thought all Dutch people were giants!’ kwam een mevrouw me opeens twee kussen geven. Ik schrok me rot. Daarna nog een mevrouw. I was not prepared for this. Mijn kroegvrienden weten heel goed dat ik me liever met een ‘Polish exit’ uit de voeten maak dan netjes een rondje te kussen. 

Tijdens mijn tour, waar mijn tourguide (Guillherme was inmiddels ingewisseld voor Theodora, die ik ook Theo mocht noemen) enthousiast links en rechts dingen aanwees, kwamen we nog een groepje tegen. Twee jonge meisjes die wat overweldigd achter Guillherme aansloften. Dat ene meisje bleek later mijn nieuwe buurcollega én teamgenoot te zijn, dus we konden ons goed aan elkaar optrekken. Dat andere meisje? Geen flauw idee, eerlijk gezegd. Nooit meer gezien. Er werken hier zoveel mensen en iedereen zit zo op een eilandje, dat ik nog wel eens mensen kwijtraak. Zolang iemand de IT’ers maar af en toe voedert en uitlaat komt het allemaal goed.

Named entity tagging, speech transcription en semantic tagging: de inhoud van mijn functie

Waarschuwing: ik zou dit stukje overslaan, als ik jou was. Echt.

O, je bent er nog? Oké dan! Veel mensen vroegen mij in Nederland nog wat voor werk ik ging doen. ‘Ehh, menselijke taal omzetten in computertaal. En dan daar projecten over leiden’. Nou, de vork bleek dus even anders in de steel te zitten! Nu verwacht je van mij het verlossende antwoord, een heldere uitleg in lekentaal van wat ik doe? Oké, komt ie: ik heb nog steeds geen flauw idee. Elke dag begrijp ik er weer meer van, maar ik denk dat het kwartje nog moet vallen want ik heb nog steeds het gevoel dat ik probeer te zwemmen in een bak met stroop. En dat er geen reddingsboeien of zwembanden, maar oordopjes, dobbelstenen en oregano naar mij wordt geworpen als hulpmiddel. We voeren momenteel een project uit voor een groot bedrijf dat voor 10 talen data wil hebben. Die data bestaat uit (neppe) telefoongesprekken tussen instanties als een bank of een verzekeringsmaatschappij en een klant. Wij nodigen mensen uit (crowdsourcing) om voor een klein zakcentje die gesprekken te imiteren. Na contact met het grote bedrijf, en het technisch in orde maken van het record-programma komt mijn time to shine: ik zorg voor scripts, voor het contact met de ‘crowd’ en voor de nacontrole. Deze week heb ik voornamelijk scripts geschreven en vertaald, volgende week ga ik ook mailtjes sturen naar de crowd en klachten verwerken. Het taalkundige gedeelte zit ‘m vooral in het maken van een proeftoets voor de crowd mag gaan inspreken (en er komt vrij veel vertaalwerk bij kijken). Ik hoop op den duur ook het technische gedeelte te mogen uitvoeren: het schrijven van de code om een programma automatisch transcripten te laten maken, automatisch de werkwoorden rood te kleuren, etc. Hiervoor zou ik een cursus Python en een cursus Machine Learning moeten volgen. Is mogelijk via het bedrijf, maar is maar de vraag of dat ook echt gaat gebeuren. Zie Wiki voor meer info over het technische gedeelte: https://nl.wikipedia.org/wiki/Computationele_taalkunde

Eerste werkdag: trots op pasje

Collega’s                                                                                                            

Zoals je hierboven hebt gelezen (of misschien wel niet, I don’t judge, het is jouw feestje) ken ik 50% van mijn collega’s helemaal niet. Van ongeveer 25 collega’s ken ik de naam, met 12 ga ik goed om. Helaas wel al weer afscheid moeten nemen van 2 daarvan. Dat krijg je met zo’n internationaal bedrijf: Tiago is weer terug naar Porto en Chris is weer terug naar Seattle. Wel na een gezellig avondje, maar daar meer over in de volgende blog😉

Ik zit officieel in een team met twee andere projectleiders. Dat is officieel gezien zo, omdat wij de enige taalwetenschappers zijn die ook PL zijn. Er zijn nog zeker 5 andere PL (maar geen taalwetenschapper) en nog zeker 2 andere taalwetenschappers (maar geen PL). Verder heb ik een baas die Daan heet en ‘he’s a Dutchie just like you!’. Daan kijk mij met wanhopige ogen aan: hij komt uit Antwerpen. Hij zwijgt echter netjes. Ik voel me toch enigszins verplicht om zijn cultureel erfgoed te verdedigen: Nee, Daan is niet Nederlands. Ja, ik versta hem wel. Maar ik weet hoe vervelend Belgen het vinden om als Nederlanders beschouwd te worden (persoonlijk zou ik het als Belg een eer zouden vinden om bij zo’n prachtig volk te horen, maar nee… 😉) Ik kwam er vandaag (vrijdag) achter dat ik ook een baas heb die Jacob heet. Ik kwam daar achter toen hij mij belde, vroeg of ik wist wie hij was (‘ehh.. not really?’) en hij vertelde dat hij mijn baas was. Oeps. Jacob zit echter in Seattle dus de communicatie is vanwege het tijdsverschil wat moeizaam. Alles loopt via conference call (zonder beeld, thank God), waar Jacob af en toe 'raise your hand if you agree' vraagt. Team Lissabon kijkt elkaar vragend aan. Jacob: 'No, don't pretend. Really raise your hand and tell me who is raising his hand. Go!' Dit gebeurt voor hem om 8.00 's ochtends lokale tijd, en voor ons om 16.00. Na 16.00 ben ik alleen nog maar goed voor dutjes, dus ik kan je vertellen dat ik een fortuin aan koffie naar binnen giet op zo’n werkdag. Verder las ik op mijn HR-pagina dat de andere taalwetenschapper in mijn team eigenlijk mijn baas is. Ik ben het spoor qua hiërarchie volledig bijster. Ik luister dus maar gewoon naar iedereen. En doe vervolgens lekker mijn eigen ding. Kopje koffie, iemand?